کد مطلب:295981 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:123
حدیث 05
در روایت طولانی ابن عباس از رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم درباره ی ستمهایی كه به اهل بیتش می رود، آمده است:
«و انی لما رایتها ذكرت ما یصنع بها بعدی، كانی بها و قد دخل الذل بیتها، و انتهكت حرمتها، و غصبت حقها، و منعت ارثها، و كسر جنبها، و اسقطت جنینها، و هی تنادی: یا محمداه، فلا تجاب، و تستغیث فلا تغاث، فلا تزال بعدی محزونه، مكروبة، باكیة، تتذكر انقطاع الوحی عن بیتها مره، و تتذكر فراقی اخری، و تستوحش اذا جنها اللیل لفقد صوتی الذی كانت تستمع الیه اذا تهجدت بالقرآن، ثم تری نفسها ذلیله عبد ان كانت فی ایام ابیها عزیزه...» [1] .
- من هر وقت فاطمه را می بینم، مصیبتهایی را كه بعد از من بسر او می آید به یاد می آورم، گویا او را می بینم در حالی كه ذلت و خواری به خانه اش راه یافته،و حرمت و احترام او شكسته شده، و حقش غصب شده، و از تصرف در ارثش منع گردیده، و پهلویش شكسته، و فرزندش سقط شده، و فریاد یا محمداه برمی آورد و كسی جوابش را نمی دهد، و كمك می طلبد و كسی یاریش نمی كند، لذا بعد از من همواره محزون و اندوهناك و گریان است، گاهی منقطع شدن وحی از خانه اش را به یاد می آورد و گاهی فراق و دوری مرا. و هنگامی كه شب می شود وحشت او را فرامی گیرد، زیرا صدای مرا كه در تهجد به قرآن می شنید، نمی شنود. سپس خود را بعد از عزت ایام زندگانی پدرش ذلیل می بیند...
[1] بحارالانوار، ج 43، ص 173، از روايت 13.